Silvander is een erg aardig en zachtaardig persoon, die in het hele dorp bekend staat om zijn liefdadigheid en het vrijelijk geven aan anderen. Hij houdt ervan om pijp te spelen en te zingen, en de spreker vertelt ons dat het luisteren naar zijn muziek “al onze zorgen verleidde”.
Op een dag hoor je Silvander op zijn pijp spelen en zijn liedjes zingen, en hij trekt een grote groep mensen. Sommigen vragen hem naar het weer, terwijl anderen hem vragen om te zingen of mee te doen aan hun spelletjes. Maar Silvander zegt dat hij te verdrietig is om hieraan te voldoen. De herderin heeft hem geweigerd en zijn verdriet is zo overweldigend dat hij op de grond valt.
De herderin ziet zijn verdriet en komt haar huisje uit, pakt Silvander bij de hand en vraagt hem waarom hij zo verdrietig is. Ze houdt van hem, en hij maakt haar hart zo blij dat hij ‘mijn vreugde in pijn kon veranderen’. Silvander is zo blij dat hij de herderin in zijn armen neemt, en de spreker eindigt met de mededeling dat “twee zo waar/nooit smaken naar wee”