Het gedicht van Kevin Halligan, 'After', is een verkenning van verdriet en verlies. Het gedicht begint met de spreker die de nasleep van een verwoestende storm observeert, waarbij hij de vernietiging vergelijkt met de emotionele verwoesting veroorzaakt door de dood van een geliefde.
Een van de sterke punten van het gedicht is het gebruik van beelden om de intensiteit van het verdriet en het verlies over te brengen. Halligan gebruikt metaforische taal om de storm te beschrijven als een ‘vloedgolf van verdriet’ die het ‘hart’ van de spreker ‘verplettert’ en zijn ‘dromen’ ‘wegspoelt’. Het gebruik van personificatie draagt ook bij aan de emotionele impact van het gedicht, aangezien de spreker de storm beschrijft als "tanden die bijten" en "klauwen die krabben".
Een ander opvallend kenmerk van het gedicht is het gebruik van herhaling om de voortdurende en meedogenloze aard van het verdriet van de spreker te benadrukken. De zinsnede "na de storm" wordt door het hele gedicht herhaald, waardoor een gevoel van circulariteit ontstaat en de suggestie wordt gewekt dat de spreker gevangen zit in een cyclus van pijn. Deze herhaling draagt ook bij aan het ritme van het gedicht, waardoor een gevoel van urgentie en emotionele intensiteit ontstaat.
Sommige lezers vinden echter dat het gedicht afhankelijk is van metafoor en symboliek buitensporig, omdat het daardoor moeilijk kan worden de emotionele diepgang van de ervaring van de spreker te vatten. Bovendien had het gedicht kunnen profiteren van meer ontwikkeling en verkenning van de specifieke emoties en herinneringen die met het verlies gepaard gingen.
Over het geheel genomen is 'After' een goed gemaakt gedicht dat de overweldigende emoties van verdriet en verlies effectief overbrengt door middel van levendige beelden en repetitief taalgebruik. Hoewel het enige inspanning van de lezer kan vergen om zich volledig te verdiepen in de metaforische taal, biedt het gedicht uiteindelijk een aangrijpende verkenning van de diepgaande impact van verlies.