In de eerste strofe erkent de dichter dat hij het gebed vaak verwaarloost, ondanks dat hij het belang ervan kent. Hij bekent zijn menselijke zwakheden en geeft toe dat hij afgeleid en in beslag genomen wordt door de ‘rommel’ van het dagelijks leven. De dichter erkent echter dat gebed een bron van kracht, vrede en leiding is, en hij verlangt naar een diepere verbinding met het goddelijke.
In de tweede strofe erkent de dichter dat gebed niet alleen maar gaat over het vragen om gunsten of het doen van smeekbeden. In plaats daarvan gaat het om het erkennen van de aanwezigheid van het goddelijke in iemands leven en het uiten van dankbaarheid en onderwerping aan een hogere macht. De dichter denkt na over het mysterie van het gebed en hoe het iemand naar een rijk buiten de fysieke wereld kan transporteren.
De derde strofe benadrukt de transformerende kracht van gebed. De dichter ervaart momenten waarop hij een diepe verbinding voelt met het goddelijke en een gevoel van sereniteit en vervulling ervaart. Op deze momenten realiseert hij zich dat gebed geen eenrichtingscommunicatie is, maar een tweerichtingsdialoog waarbij het individu niet alleen spreekt maar ook naar het goddelijke luistert.
In de laatste strofe erkent de dichter dat gebed een levenslange reis is, en drukt hij zijn verlangen uit om te blijven zoeken naar een diepere verbinding met het goddelijke. Hij ziet gebed als een middel om beperkingen te overstijgen en toegang te krijgen tot een hoger niveau van spiritueel begrip. Het gedicht eindigt met een krachtige aanroep, waarbij de dichter het goddelijke smeekt om zijn pad te leiden en te verlichten, waardoor hij naar een staat van innerlijke vrede en verlichting wordt geleid.
Over het geheel genomen is 'Prayer' van M. Athar Tahir een diep persoonlijk en spiritueel gedicht dat de transformerende kracht van gebed en de diepgaande verbinding tussen het individu en het goddelijke onderzoekt.