In sferen waar schaduwen dansen,
Een treurig verhaal ontvouwt zich,
Waar hoop en leven in trance lagen,
en harten doen pijn van onnoemelijk veel
Een dierbaar wezen is overleden,
Hun aanwezigheid is nu een leegte,
Littekens achterlatend die nooit wijken
In de sluier van verdriet worden we gesteund.
O, treur, jullie hemel huilt
Voor het verlies moeten we verdragen
Door herinneringen zullen we bewaren,
De vlam die ooit puur brandde
Als herfstbladeren vallen ze zachtjes,
Hun geest neemt afscheid
Maar in ons hart zullen ze wonen
In liefde zullen ze zwanger worden
Hun stem, voor altijd geëtst,
Weerklinkt in onze gedachten
Hun warmte en vriendelijkheid, diep geëtst
Een troost die men vindt
Door tranen zoeken we de genade van troost
Temidden van het donker en grijs
Want in hun kielzog hebben ze een spoor achtergelaten
Van liefde die niet zal vervagen
Ze reizen verder, onze geest stijgt
Om etherische gebieden te bereiken
Waar pijn en lijden niet meer zijn
Eeuwigheid, hun winst
Laten we daarom met pijn in ons hart treuren
En eer het leven dat zij leiden
Hun nalatenschap zal voor altijd verdwijnen
In liefde en genade zaaien zij.
Hun nagedachtenis, een leidende ster
We dragen zoals we leven
In elke hartslag, dichtbij en ver weg
Hun essentie zal blijven bestaan