Aan de hemel van mijn land,
Er nadert een storm.
Donkere wolken pakken zich samen,
En de wind huilt.
De zee is schokkerig,
En de golven beuken tegen de kust.
De bomen zwaaien,
En de bladeren vliegen.
Mensen rennen naar een schuilplaats,
Maar het is te laat.
De storm is over ons heen,
En er is geen ontkomen aan.
De wind is zo sterk,
Het is het afbreken van huizen.
De regen is zo zwaar,
Het laat de straten onder water staan.
De rivieren treden buiten hun oevers,
En de velden staan onder water.
De gewassen zijn vernield,
En het vee verdrinkt.
De mensen zijn bang,
En ze weten niet wat ze moeten doen.
Ze roepen om hulp,
Maar er is geen hulp te vinden.
De storm wordt steeds erger,
En het verspreidt zich.
Het woedt nu door het hele land,
En er is geen einde in zicht.
De mensen van mijn land lijden,
En ze weten niet wanneer het zal eindigen.
Ze schreeuwen om genade,
Maar hun geschreeuw wordt niet gehoord.
De storm is een straf van God,
Voor de zonden van ons volk.
Wij hebben Hem de rug toegekeerd,
En wij betalen de prijs.
Wij moeten ons bekeren van onze zonden,
En keer terug naar God.
Alleen dan zal de storm stoppen,
En de zon gaat weer schijnen.