In het hele gedicht gebruikt de vrouw levendige en suggestieve taal om haar gevoel van frustratie en woede over te brengen. Ze beschrijft de man als een ‘steen’, een ‘muur’ en een ‘gesloten deur’, wat suggereert dat hij emotioneel ontoegankelijk is en niet bereid is naar haar te luisteren. Ze beschuldigt hem er ook van ‘blind’ te zijn voor het lijden van vrouwen en van het in stand houden van een systeem van onderdrukking dat vrouwen gevangen houdt in een ondergeschikte rol.
De man daarentegen wordt afgeschilderd als defensief en afwijzend tegenover de zorgen van de vrouw. Hij beschuldigt haar ervan 'te gevoelig', 'overemotioneel' en 'irrationeel' te zijn, wat suggereert dat haar kritiek niet terecht is en dat ze niet in staat is tot rationeel denken. Hij probeert ook de schuld voor de problemen in hun relatie op de vrouw af te schuiven, wat suggereert dat zij degene is die verantwoordelijk is voor hun ongeluk.
Het gedicht eindigt met de vrouw die haar hoop uitspreekt op een betere toekomst, waarin mannen en vrouwen in harmonie en gelijkheid kunnen leven. Ze stelt zich een wereld voor waarin mannen bereid zijn naar vrouwen te luisteren, hun ervaringen te begrijpen en samen te werken om een rechtvaardiger en rechtvaardiger samenleving te creëren.
Over het geheel genomen is 'Woman To Man' een krachtige en ontroerende aanklacht tegen het patriarchale systeem en de manieren waarop het vrouwen onderdrukt. Het gedicht is een oproep aan mannen om verantwoordelijkheid te nemen voor hun daden, naar vrouwen te luisteren en te werken aan het creëren van een rechtvaardiger en rechtvaardiger wereld voor iedereen.