Wat bedoelt het gedicht The Bean Eater van Brooks?

In het gedicht ‘The Bean Eater’ van Gwendolyn Brooks beschrijft de spreker een oudere vrouw die bonen uit blik eet. De vrouw zit alleen aan een tafel en er wordt beschreven dat ze ‘krom en oud’ is. Ze draagt ​​een ‘sjofele jas’ en haar ‘gezicht is gerimpeld’. De spreker merkt op dat de vrouw haar bonen ‘langzaam’ eet, en dat ze ‘er niet op kauwt’. De handen van de vrouw worden beschreven als ‘geknoopt’ en haar ‘aderen vallen op’. De spreker merkt op dat de ‘ogen van de vrouw glazig zijn’ en dat ze ‘nergens naar kijkt’. Het gedicht eindigt met de vraag van de spreker:"Waar denkt ze aan?"

Het gedicht ‘The Bean Eater’ is een krachtige meditatie over ouder worden, armoede en eenzaamheid. De beschrijving van de oude vrouw door de spreker is vol sympathie en medeleven. De spreker merkt de fysieke kwetsbaarheid van de vrouw op, haar armoede en haar eenzaamheid, maar ze veroordeelt haar niet. In plaats daarvan vraagt ​​de spreker simpelweg:“Waar denkt ze aan?” Deze vraag suggereert dat de spreker nieuwsgierig is naar het innerlijke leven van de vrouw. De spreker wil weten wat er in het hoofd van de vrouw omgaat. De spreker wil weten waar de vrouw aan denkt als ze haar bonen eet.

Het gedicht “The Bean Eater” is een ontroerende en tot nadenken stemmende meditatie over de menselijke conditie. Het gedicht herinnert ons eraan dat zelfs de meest gewone mensen een complex innerlijk leven hebben. Het gedicht herinnert ons er ook aan dat ouder worden, armoede en eenzaamheid allemaal deel uitmaken van de menselijke ervaring.