Hier is een samenvatting van de boodschap uit Sonnet 146:
1. De dichter begint met te stellen dat hij zich niet bijzonder aangetrokken voelt tot fysieke schoonheid, die hij vergelijkt met een 'zomerdag'. Zomerdagen zijn mooi en aantrekkelijk, maar vluchtig en aan verandering onderhevig.
2. De dichter betoogt dat de schoonheid van iemands innerlijke kwaliteiten, zoals vriendelijkheid, deugd en een zachtaardig karakter, duurzamer en waardevoller is. Deze kwaliteiten worden vergeleken met de ‘eeuwige zomer’ die niet vervaagt of afneemt.
3. De dichter benadrukt het belang van 'innerlijke waarde', die hij aantrekkelijker en wenselijker acht dan uiterlijke schoonheid. Hij benadrukt dat ware schoonheid niet in de uiterlijke schijn zit, maar in iemands karakter en ziel.
4. De dichter suggereert dat fysieke schoonheid tijdelijk en bedrieglijk kan zijn, terwijl innerlijke kwaliteiten blijvende charme en aantrekkingskracht bieden. Hij impliceert dat de innerlijke schoonheid van een persoon de tand des tijds kan doorstaan en hem echt beminnelijk kan maken.
5. In de laatste regels besluit de dichter met te zeggen dat uiterlijke schoonheid alleen geen garantie kan zijn voor liefde en bewondering, maar wanneer ze gepaard gaat met innerlijke kwaliteiten, wordt ze een krachtige kracht die het hart kan veroveren en de uitdagingen van het leven kan weerstaan.
Over het geheel genomen viert Sonnet 146 de schoonheid van innerlijke kwaliteiten en daagt het de conventionele normen van fysieke aantrekkelijkheid uit, waarbij de blijvende waarde van vriendelijkheid, deugd en een zachtaardige geest wordt benadrukt.