Hoe hoger de frequentie van een noot, hoe hoger de toonhoogte, en hoe lager de frequentie, hoe lager de toonhoogte. De conventie om hogere tonen ‘hoog’ en lagere noten ‘laag’ te noemen, is gebaseerd op de manier waarop we geluid waarnemen. Wanneer een geluidsgolf een hogere frequentie heeft, komt deze overeen met een hogere toonhoogte, die we associëren met 'hoog'. Omgekeerd, wanneer een geluidsgolf een lagere frequentie heeft, komt deze overeen met een lagere toonhoogte, die we associëren met 'laag'.
Dit concept is duidelijk zichtbaar in muziekinstrumenten. Op een piano produceren de toetsen aan de rechterkant bijvoorbeeld hogere noten dan de toetsen aan de linkerkant. De snaren van een gitaar zijn ook op dezelfde manier gerangschikt, met snaren met een hogere toonhoogte naar de bovenkant en snaren met een lagere toon naar de onderkant.
De termen "hoog" en "laag" worden in de muziek veel gebruikt om de toonhoogte van noten en melodieën te beschrijven, waardoor muzikanten en luisteraars de tonale kenmerken van een muziekstuk kunnen begrijpen en overbrengen.