In de gangen van een school ontvouwt zich een scène,
Waar de een macht zoekt, heeft een ander de macht.
Een pestkop zwerft rond, met woorden die steken,
Een kind alleen lijdt.
De stem van de pestkop, een scherp refrein,
Gooit beschimpingen en beledigingen als meedogenloze regen.
Ook in speelplaatsen, klaslokalen en gangen
Het slachtoffer draagt deze pijn en weet niet wat hij moet doen.
Door tranen en angsten worden ze elke dag geconfronteerd,
De vreugde van het leren vervaagt en verwelkt.
Twijfel aan zichzelf overschaduwt hun eens zo stralende glimlach,
Terwijl ze de hele tijd hun waarde in twijfel trekken.
Maar in dit verhaal van duisternis en wanhoop,
Er begint een sprankje hoop te verschijnen.
Vriendschappen bieden steun, een hand om vast te houden,
Het slachtoffer aanmoedigen om moedig te zijn.
Met gefluisterde woorden komen ze dichterbij,
Met kracht terugvechten, angst verdrijven.
Samen staan ze, een formidabele muur,
Hun vriend beschermen, de greep van de pestkop verbreken.
Leraren en begeleiders lenen hun oor,
De stemmen van een zorgzame gemeenschap die ze horen.
Ze luisteren naar het lot van het slachtoffer,
Harten leiden naar wat juist is.
Er ontstaan programma’s om het bewustzijn te vergroten,
Empathie opbouwen en vriendelijkheid verspreiden.
Pesten wordt geconfronteerd, de greep wordt losgelaten,
Door het slachtoffer kracht te geven, nam hun geest toe.
Dus laten we samen staan, verenigd en sterk,
Er hoort geen ruimte voor pestkoppen in ons midden.
Met mededogen en vastberadenheid doen wij ons pleidooi,
Want ieder kind verdient een kans om vrij te zijn.