1. Woordspelingen en woordspelingen:
Shakespeare gebruikte vakkundig woordspelingen, waarbij woorden met meerdere betekenissen lagen van humor creëerden. Door gebruik te maken van de dubbelzinnigheden van de taal creëerde hij slimme dialogen die het publiek van zijn tijd vermaakten en dat nog steeds doen.
2. Slapstick-komedie:
Kluchtige humor is prominent aanwezig in de toneelstukken van Shakespeare. Personages houden zich bezig met fysieke grappen, misverstanden en komische situaties die de producties lichtheid en gelach toevoegen. Elementen van pratfalls, vermommingen en identiteitsverwisselingen dragen bij aan de komische sfeer.
3. Karaktergedreven humor:
Veel van Shakespeares personages dienen zelf als bronnen van humor. Hun excentriciteiten, eigenaardigheden en humoristische persoonlijkheden vormen de drijvende kracht achter komische verhaallijnen. Personages als Falstaff, Bottom en Sir Andrew Aguecheek zijn goede voorbeelden van deze techniek.
4. Parodieën en satire:
Shakespeare gebruikte parodie en satire om hedendaagse figuren, sociale normen en literaire conventies belachelijk te maken. Door maatschappelijke conventies te overdrijven en te bespotten, bood hij geestig sociaal commentaar via zijn toneelstukken.
5. Geestige scherts en repliek:
Slimme heen-en-weer-uitwisselingen tussen personages, gekenmerkt door woordspelingen en snelle humor, droegen bij aan Shakespeares kenmerkende humorstijl. Personages spartelden verbaal, wisselden vaak beledigingen en slimme opmerkingen uit, waardoor komische energie aan de scènes werd toegevoegd.
Over het geheel genomen mengde Shakespeare op meesterlijke wijze verschillende vormen van humor in zijn toneelstukken om goed afgeronde theatrale ervaringen te creëren. De humoristische elementen van zijn werk hebben gezorgd voor een blijvende populariteit en relevantie in verschillende culturen en generaties.