Situationele ironie:
1. Naam ironie :Matteo Alacran, de hoofdpersoon, krijgt een schorpioentattoo, ondanks dat hij een kloon is die is grootgebracht voor het oogsten van organen. Deze associatie met de schorpioen botst met zijn zachtmoedige karakter en het wrede doel waarvoor hij geschapen is.
2. De dood van El Patron :El Patron sterft, ondanks zijn strikte controle en macht over anderen, terwijl hij het hart ontvangt van Matteo, de persoon die hij uitbuit en onderdrukt.
3. Matteo's ontsnapping :Matteo vindt vrijheid door een ‘lijk’ te worden en zijn onderdrukte leven te verlaten, waarbij hij de ironie benadrukt van het bereiken van vrijheid door de schijnbare dood.
Dramatische ironie:
1. Matteo's identiteit :De meeste personages, behalve Matteo zelf, zijn zich er aanvankelijk niet van bewust dat hij een kloon is en behandelen hem als een lager wezen. Deze ironische kennis van de lezer genereert dramatische spanning.
2. Drugs en opium :Het drugsgebruik van El Patron om de emoties van de bevolking te onderdrukken wordt een katalysator voor Matteo's uiteindelijke rebellie tegen hem, waardoor de onbedoelde gevolgen van zijn daden worden benadrukt.
Verbale ironie:
1. Verklaringen van El Patron :El Patron maakt veel ironische opmerkingen over de mensen in de roman. Matteo is bijvoorbeeld een ‘mens’ met emoties, terwijl alle anderen minder medelevend lijken.
2. Tam Lins dialoog :Tam Lin maakt vaak ironische opmerkingen, waarbij hij subtiel sarcasme gebruikt om de tegenstrijdigheden en hypocrisie van de samenleving waarin hij leeft te benadrukken.