Tijdens deze scène bereidt Hamlet het toneel voor om de schuld van Claudius voor de hele rechtbank bloot te leggen. Het toneelstuk-in-een-stuk weerspiegelt de moord op Hamlet's vader, koning Hamlet, en het publiek, samen met Hamlet, is zich volledig bewust van de parallellen. De personages in het stuk begrijpen de ware betekenis van de voorstelling echter niet.
Vooral Claudius is zich er niet van bewust dat het stuk bedoeld is om hem in de val te lokken. Hij gelooft dat het louter amusement is. Als gevolg hiervan versterken zijn oprechte reacties op de gebeurtenissen in het stuk de dramatische ironie. Wanneer de acteur die de moordenaar speelt de vergiftigingsscène naspeelt, is de geschokte reactie van Claudius duidelijk. Hij springt van zijn stoel en eist een einde aan het stuk.
Op dit punt wordt het doel van Hamlet bereikt en wordt de schuld van Claudius blootgelegd. Claudius weet echter te ontsnappen voordat Hamlet hem kan confronteren. Het publiek raakt nog meer verdiept in de complexiteit van het plot, omdat ze de ware motivaties achter de acties van Hamlet kennen en de gevolgen die deze kunnen hebben.
De spanning die door deze dramatische ironie wordt gecreëerd, voegt diepte en intriges toe aan het stuk. Het publiek wordt actieve deelnemer, analyseert de subtekst en anticipeert op de volgende zetten van de personages. Door het gebruik van dramatische ironie vergroot Shakespeare de emotionele impact van het verhaal, waardoor het een meeslepende en tot nadenken stemmende ervaring voor het publiek wordt.