Gedurende de hele film koesterde Gretchen wrok jegens haar moeder vanwege haar daden uit het verleden, die hun relatie beïnvloedden. Terwijl ze begrip krijgt en een afsluiting van de reis vindt, symboliseert Gretchen die naar haar moeder zwaait terwijl ze de stad verlaat, het loslaten van de bitterheid die haar tegenhield.
Dit gebaar portretteert ook Gretchen's besef van het perspectief van haar moeder en de uitdagingen waarmee ze te maken had gehad. Het suggereert een gevoel van empathie en mededogen dat Gretchen tijdens haar reis ontwikkelde, waardoor ze kon vergeven en verder kon gaan.
Uiteindelijk vertegenwoordigt Gretchen die in de slotscène naar haar moeder zwaait de genezing van hun relatie. Dit moment brengt afsluiting en een hernieuwd gevoel van verbondenheid, wat het begin aangeeft van een herstelde en sterkere band tussen moeder en dochter.