De beelden en beschrijvingen van de goudsbloemen dragen bij aan het gevoel van hoop en veerkracht. De bloemen worden beschreven als ‘vlammend’ en ‘fel’, wat de vastberadenheid en kracht van Lizabeth symboliseert in tijden van tegenspoed. De manier waarop ze de goudsbloemen zorgvuldig verzorgt en beschermt, weerspiegelt haar vermogen om zelfs in moeilijke omstandigheden troost en schoonheid te vinden.
Het verhaal draagt echter ook een onderliggend gevoel van melancholie met zich mee. Lizabeths familie heeft moeite om rond te komen, en de werkloosheid en het alcoholisme van haar vader werpen een schaduw over hun leven. Het contrast tussen de levendige goudsbloemen en de harde realiteit van armoede benadrukt de bitterzoete aard van Lizabeths situatie.
Bovendien bevat de conclusie van het verhaal een vleugje tragedie. De goudsbloemen van Lizabeth worden vernietigd door een plotselinge storm, wat de kwetsbaarheid en vergankelijkheid van hoop symboliseert in het licht van de harde realiteit. Maar zelfs op dit moment van verlies vindt Lizabeth de kracht en vastberadenheid om door te gaan, wat de blijvende geest van menselijke veerkracht weerspiegelt.
Samenvattend is de sfeer die in "Marigolds" wordt gecreëerd een delicaat evenwicht tussen hoop en melancholie, wat het vermogen van de hoofdpersoon laat zien om schoonheid en kracht te vinden te midden van armoede en tegenspoed.