Gedurende het stuk wordt Macbeth achtervolgd door de geest van Banquo, die hij ook had vermoord. De geest verschijnt aan Macbeth tijdens een banket en beschuldigt hem van moord. Deze hallucinatie is een fysieke manifestatie van Macbeths schuldgevoel en zijn angst om te worden ontmaskerd.
Macbeth ervaart ook slapeloosheid, wat een veel voorkomend symptoom van schuldgevoel is. Hij kan geen rust vinden en wordt voortdurend geplaagd door nachtmerries en gedachten aan zijn misdaad. Dit gebrek aan slaap versterkt zijn schuldgevoel nog verder en maakt hem vatbaarder voor hallucinaties en ander irrationeel gedrag.
Naarmate Macbeths schuldgevoel groeit, wordt hij steeds paranoïde. Hij begint te vermoeden dat iedereen om hem heen tegen hem samenzweert en dat hij voortdurend in gevaar verkeert. Deze paranoia brengt hem ertoe nog meer moorden te plegen om zijn positie veilig te stellen en zichzelf te beschermen.
Macbeths schuldgevoel is een belangrijke drijvende kracht in het stuk en draagt bij aan zijn uiteindelijke ondergang. Zijn onvermogen om zijn misdaad en de gevolgen die deze met zich meebrengt in het reine te brengen, leidt uiteindelijk tot zijn vernietiging.