Heeft het boek Call of Wild een droevig of gelukkig einde, waarom?

The Call of the Wild heeft een bitterzoet einde. Buck, de hoofdpersoon, vindt uiteindelijk geluk en vrijheid in het wild, maar hij verliest ook zijn menselijke metgezel, John Thornton. De dood van Thornton is een trieste gebeurtenis, maar ook noodzakelijk voor Bucks persoonlijke groei. Tegen het einde van de roman is Buck een waar wezen uit het wild geworden en heeft hij een plek gevonden waar hij echt thuishoort.

Hier zijn enkele redenen waarom het einde van The Call of the Wild bitterzoet is:

* Buck vindt geluk en vrijheid in het wild. Nadat Buck een groot deel van de roman door mensen heeft mishandeld, vindt hij eindelijk een plek waar hij zichzelf kan zijn. Hij is vrij om door de wildernis te zwerven, op voedsel te jagen en te leven volgens zijn eigen instincten.

* Buck verliest zijn menselijke metgezel, John Thornton. Thornton is een vriendelijke en meelevende man die Buck met respect en vriendelijkheid behandelt. Hij is de eerste mens van wie Buck ooit echt heeft gehouden, en zijn dood is een verwoestende klap.

* Thorntons dood is noodzakelijk voor Bucks persoonlijke groei. Thorntons dood dwingt Buck zijn eigen sterfelijkheid onder ogen te zien en in het reine te komen met het feit dat het leven vol vreugde en verdriet is. Uit deze ervaring komt hij naar voren als een sterker en onafhankelijker wezen.

Over het geheel genomen is het einde van The Call of the Wild complex en genuanceerd. Het is een verhaal over zowel verlies als verlossing, en het laat de lezer uiteindelijk met een gevoel van hoop achter.