Hier is een uitsplitsing van zijn potentiële emoties:
* schuld en schaamte: Hamlet wordt verteerd door verdriet en woede, waardoor hij hun bedrijf onwaardig kan voelen. Hij zou kunnen vrezen dat ze zijn melancholie of de beslissingen die hij heeft genomen zullen beoordelen.
* eenzaamheid en isolatie: Hij voelt zich vervreemd van de wereld, niet in staat om zo diep met anderen contact te maken als voorheen. Dit kan leiden tot een gevoel van vervreemding van zelfs zijn beste vrienden.
* reliëf en comfort: Het zien van bekende gezichten kan een tijdelijke uitstel van zijn kwelling geven. Hun aanwezigheid kan hem aan eenvoudiger tijden herinneren en een korte uitstel bieden van zijn innerlijke onrust.
* teleurstelling en frustratie: Hij kan gefrustreerd raken door hun onvermogen om zijn pijn of hun schijnbaar oppervlakkige interacties te begrijpen. Hij voelt een groeiende kloof tussen zichzelf en de "normale" wereld.
* Liefde en genegenheid: Ondanks zijn worstelingen zorgt Hamlet echt voor zijn vrienden. Het zien van ze kan gevoelens van genegenheid veroorzaken en verlangen naar een verbinding die hij voelt dat hij verloren is.
Specifieke voorbeelden van het spel:
* Rosencrantz en Guildenstern: Hamlet is aanvankelijk blij om ze te zien, maar wordt al snel achterdochtig over hun motieven, zich verraden voelen wanneer hij leert dat ze spionnen zijn die door de koning worden gestuurd.
* Horatio: Hamlet waardeert diep Horatio's loyaliteit en eerlijkheid, het vinden van troost en troost in zijn vriendschap. Hij vertrouwt hem impliciet en vertrouwt hem meer dan wie dan ook.
Uiteindelijk zijn de gevoelens van Hamlet een mix van conflicterende emoties. Hij wordt aangetrokken tot zijn vrienden voor gezelschap en steun, maar zijn innerlijke onrust en de omstandigheden rond de dood van zijn vader creëren een barrière voor echte intimiteit.