Dit is wat hij doet:
* hij drukt zijn emotionele onrust uit. Hij voelt een sterke band met het stuk en vindt het een "spiegel" voor zijn eigen situatie. Hij wordt verscheurd tussen zijn verlangen naar wraak en zijn angst om rashly te handelen.
* Hij reflecteert op het vermogen van de spelers om emotie op te roepen. Hij herkent de kracht van kunst om ons hart en geesten te wekken, een krachtig contrast met de echte situatie waarmee hij wordt geconfronteerd.
* Hij twijfelt aan zijn eigen uitstel. Hij scherpt zichzelf omdat hij geen actie onderneemt en de passie van de spelers als een vergelijkingspunt gebruikt.
* Hij besluit "het geweten van de koning te vangen." Hij besluit het stuk als een val te gebruiken, in de hoop Claudius 'schuldgevoel bloot te leggen en zijn eigen acties te rechtvaardigen.
Dit cruciale moment markeert een keerpunt in het stuk. Het interne conflict van Hamlet neemt intensiveerd en hij besluit een meer proactieve rol te spelen bij het zoeken naar gerechtigheid. Het stuk wordt een katalysator voor zijn acties, wat leidt tot de dramatische gebeurtenissen die zich ontvouwen in de resterende handelingen.