"Aandacht, aandacht, ik moet jullie allemaal verlaten. Ben gaat weg. Wees blij - Let op! Accepteer - wees blij! Let op! Accepteer - wees gelukkig! Wil je me laten gaan?"
Deze raadselachtige woorden omvatten een scala aan interpretaties en emoties. Ze geven uitdrukking aan de behoefte en het verzoek van Ben om verlost te worden van zijn aardse banden, inclusief zijn gecompliceerde relatie met Willy. Hij benadrukt het belang van vertrekken en verder gaan, en spoort Willy aan om zijn lot en de realiteit van zijn bestaan te 'accepteren'. Het herhaalde gebruik van het woord 'aandacht' suggereert dat Ben Willy's focus opeist, op zoek naar het volledige begrip van zijn broer van de inzichten en onthullingen die tijdens het stuk worden gedeeld.
Ondanks het advies om 'gelukkig' te zijn, lijkt de algehele toon van Ben's slotverklaring melancholisch en beladen met berusting. Hij gebruikt een toon van urgentie en herhaling, waardoor een gevoel van zowel wanhoop als onvermijdelijkheid ontstaat. De herhaling van ‘accepteren – wees gelukkig’ is bijzonder aangrijpend, omdat het Ben en Willy’s levenslange zoektocht naar geluk en hun strijd met de illusie versus de realiteit van de Amerikaanse Droom benadrukt.
Bens laatste woorden dragen een gevoel van dubbelzinnigheid met zich mee, waardoor er ruimte is voor meerdere interpretaties en emoties bij het publiek en de lezers. Ze benadrukken echter ongetwijfeld de centrale thema's van het stuk, acceptatie, verantwoordelijkheid en de zoektocht naar vervulling, evenals de diepgaande verkenning van de menselijke ervaring en de gevolgen van iemands daden.