1. Een provocatie: Het gebaar van duimbijten, waarbij je de duim tussen de tanden plaatst en deze naar buiten veegt, werd in de tijd van Shakespeare als uiterst beledigend en provocerend beschouwd. Het werd gezien als een manier om minachting en spot te uiten.
2. Escalerende spanning: Wanneer Sampson en Gregory van House of Capulet duimbijtende gebaren uitwisselen met Abraham en Balthasar, behorend tot House of Montague, escaleert de spanning tussen twee groepen onmiddellijk. Het zet een keten van beledigingen, bedreigingen en uiteindelijk geweld op gang.
3. Het veroorzaken van een vechtpartij: Het duimbijten werkt als katalysator en leidt tot een vechtpartij tussen leden van twee families, die uitmondt in een straatgevecht. De Montagues en Capulets kiezen partij en raken betrokken bij fysieke conflicten, waardoor een tumultueuze sfeer ontstaat in de stad Verona.
4. Het vertegenwoordigen van familiale haat: Het duimbijten omvat de diepgewortelde haat en vijandigheid die bestaat tussen Capulets en Montagues. Het is een fysieke manifestatie van intense vijandigheid die van generatie op generatie is doorgegeven en door beide families is bestendigd.
5. De voorbereiding voor een tragedie: Deze ogenschijnlijk triviale daad van duimbijten zet een reeks gebeurtenissen in gang die uiteindelijk tot tragische gevolgen leidt. Het draagt bij aan het overkoepelende thema van de destructieve aard van blinde haat, die uiteindelijk zowel families als hun door sterren gekruiste minnaars, Romeo en Julia, verteert.
Door in dit vroege toneelstuk het symbool van duimbijten te introduceren, legt Shakespeare op behendige wijze het conflict tussen Capulets en Montagues vast en voorspelt het nog duisterdere gebeurtenissen die gaan komen. Het benadrukt de impulsieve en heethoofdige aard van de personages en legt de basis voor een intense tragedie die zich ontvouwt naarmate het spel vordert.