Instelling: [Een auto-ongelukscène, Sarah staat naast een vernield voertuig, met een boeket bloemen in haar hand.]
[Op contemplatieve toon begint Sarah haar monoloog.]
Sara:
Dit is waar onze liefde een tragisch einde ontmoette,
Een speling van het lot, een nachtmerrie zonder einde.
We reden samen, een toekomst in zicht,
Maar die noodlottige nacht nam alles een schrikwekkende wending.
De impact verbrijzelde dromen, onze hoop werd blootgelegd,
Te midden van de puinhopen is de liefde die we deelden verbrijzeld.
Je leven is uitgedoofd, waardoor ik in wanhoop achterbleef,
Met elke hartslag een onherstelbaar verdriet.
Op deze verlaten plek, waar herinneringen blijven,
Ik sta alleen en beleef de pijn opnieuw.
De auto, nu verwrongen en verscheurd,
Een bewijs van de genadeloze kunst.
Oh, als we de tijd maar konden terugdraaien,
Om elkaar vast te houden en het tragische geluid te stoppen.
Om het script te herschrijven en deze wrede klap te ontwijken,
Maar het enige wat ons rest is de eb en vloed van verdriet.
Ik herinner me onze laatste rit, gelukzalig onbewust,
Hoe kostbaar lijken die momenten nu.
Elke glimlach, elke aanraking, elke tedere omhelzing,
Voor altijd geëtst in de tijd, een bitterzoete genade.
De reis is geëindigd, waardoor ik op een dwaalspoor ben geraakt,
Voor altijd en een dag achtervolgd door onze laatste rit.
Een eenzame overlevende, op drift in een zee van tranen,
Het vasthouden van deze bloemen, de overblijfselen van onze jaren.
Ik plaats ze hier, een symbool van het refrein van mijn liefde,
Een eerbetoon aan de band die niets kan ontbinden.
Moge de wind herinneringen aan ons verleden fluisteren,
En draag mijn liefde voor altijd, voor altijd.
Vaarwel, mijn liefste, totdat we elkaar weer ontmoeten,
In een rijk waar verdriet niet kan regeren.
Onze liefde blijft bestaan en overstijgt ruimte en tijd,
Voor altijd verbonden in het sublieme van de eeuwigheid.
[Sarah huilt terwijl ze de bloemen neerlegt en de herinneringen aan hun laatste rit samen omarmt terwijl ze treurt om het verlies van haar geliefde.]