Maar zacht! Welk licht breekt door dat raam?
Het is het oosten en Julia is de zon.
Sta op, mooie zon, en dood de jaloerse maan,
Die al ziek en bleek is van verdriet,
Dat jij, haar dienstmeisje, veel eerlijker bent dan zij:
Wees niet haar dienstmeisje, want ze is jaloers;
Haar vestaalse kleurstelling is maar ziek en groen
En alleen dwazen dragen het; werp het af.
Het is mijn dame; O, het is mijn liefde!
O, dat ze dat wist!
Ze spreekt, maar ze zegt niets:hoe zit dat?
Haar oogtoespraken; Ik zal het beantwoorden.
Ik ben te brutaal, het is niet tegen mij dat ze spreekt:
Twee van de mooiste sterren in de hele hemel,
Als u wat zaken te doen heeft, smeek haar ogen dan
Om in hun sferen te fonkelen tot ze terugkeren.
Wat als haar ogen daar waren, in haar hoofd?
De helderheid van haar wang zou die sterren beschamen,
Zoals daglicht een lamp doet; haar ogen in de hemel
Zou door het luchtige gebied zo helder stromen,
Dat vogels zouden zingen en denken dat het geen nacht was.
Kijk, hoe zij haar wang op haar hand leunt!
O, was ik maar een handschoen aan die hand,
Dat ik die wang mocht aanraken!