In het begin wordt Macbeth afgebeeld als een loyale en dappere generaal, gevierd door koning Duncan vanwege zijn moed in de strijd. De eerste scène portretteert hem als een moedig en eervol individu, gerespecteerd door zowel zijn collega's als zijn koning. De ontmoeting met de drie heksen plant echter de zaden van ambitie in zijn geest, en hij begint de mogelijkheid te koesteren om zelf koning te worden.
Naarmate de twee scènes vorderen, zijn we getuige van een belangrijke transformatie in het karakter van Macbeth. Hij wordt verteerd door zijn verlangen naar macht en is bereid gruwelijke daden te begaan om zijn doel te bereiken. Hij rationaliseert zijn daden en overtuigt zichzelf ervan dat ze nodig zijn om zijn positie veilig te stellen en zijn toekomst te beschermen. Zijn geweten begint echter op hem te drukken en hij ervaart gevoelens van schuld, wroeging en angst.
De moord op koning Duncan markeert het keerpunt in Macbeths morele verval. Nadat de daad is verricht, wordt hij paranoïde, achtervolgd door visioenen en hallucinaties. Hij verliest zijn gevoel voor moraliteit en menselijkheid en wordt meedogenloos en tiranniek. Zijn interacties met Lady Macbeth onthullen verder de omvang van zijn morele verval, aangezien ze steeds meer losgeslagen raakt door hun daden en uiteindelijk bezwijkt voor waanzin.
Concluderend tonen scènes 1 en 2 een duidelijke uit de gratie gevallen voor Macbeth. Hij begint als een nobele en gerespecteerde krijger, maar bezwijkt voor zijn duistere verlangens en de invloed van het kwaad. Zijn morele achteruitgang komt duidelijk tot uiting in zijn bereidheid om moord te plegen, zijn verlies van empathie en schuldgevoel, en zijn afdaling in waanzin. Deze snelle transformatie vormt het toneel voor de tragische gevolgen die volgen in de latere handelingen van het stuk.