1. Ambitie:
- De profetie wakkert de sluimerende ambitie van Macbeth aan, die een allesverslindende obsessie wordt. Hij begint het idee te koesteren om koning te worden, ook al betekent dit dat hij koningsmoord moet plegen.
2. Morele achteruitgang:
- Macbeth worstelt aanvankelijk met zijn geweten en morele waarden, maar bezwijkt uiteindelijk voor zijn verlangen naar macht. De profetie erodeert zijn morele kracht en stelt hem in staat zijn daden te rationaliseren, hoe onethisch of wreed ook.
3. Schuldgevoel en paranoia:
- Nadat hij koning Duncan heeft vermoord, wordt Macbeth geplaagd door schuldgevoelens. De herinnering aan de moord op Duncan begint hem te achtervolgen, wat leidt tot slapeloosheid, hallucinaties en paranoïde angst voor vergelding.
4. Meedogenloosheid:
- In een poging zijn positie als koning veilig te stellen, wordt Macbeth steeds meedogenlozer en elimineert hij iedereen die hij als een bedreiging beschouwt. Hij orkestreert nog meer moorden, zoals die op de familie van Banquo en Macduff.
5. Tirannieke regel:
- Macbeths regering als koning wordt gekenmerkt door tirannie en onderdrukking. Hij wordt een achterdochtige en angstige heerser, die zichzelf isoleert van zijn onderdanen en wrok onder hen aanwakkert.
6. Emotionele instabiliteit:
- Het meedogenloze schuldgevoel en de angst die door zijn daden worden veroorzaakt, eisen hun tol van Macbeths emoties. Hij vervalt in waanzin en ervaart wanen, irrationele uitbarstingen en een verlies van contact met de werkelijkheid.
7. Verlies van identiteit:
- Macbeths transformatie is zo belangrijk dat hij slechts een omhulsel van zijn vroegere zelf wordt. Hij verliest zijn gevoel van identiteit en menselijkheid naarmate hij dieper in de duisternis wegzinkt.
Over het geheel genomen wordt de profetie een zichzelf vervullende vloek voor Macbeth, die zijn karakter bederft en hem op een pad van vernietiging drijft.