1. Gemoderniseerde instelling :Welles' Macbeth speelt zich af in een hedendaagse context van na de Tweede Wereldoorlog. De film maakt gebruik van moderne kostuums, wapens en decors, waaronder het gebruik van loopgravenoorlog en militaire uniformen. Dit geeft een gevoel van realisme en directheid aan het verhaal, waardoor het wordt verbonden met de politieke en sociale conflicten van die tijd.
2. Expressionistische beelden :Welles gebruikt verschillende expressionistische filmtechnieken om een visueel opvallende en surrealistische sfeer te creëren. Hij gebruikt dramatische verlichting, deep focus-fotografie, Nederlandse hoeken en innovatieve camerabewegingen om de psychologische impact van de personages en hun acties te vergroten. Deze visuele elementen versterken het gevoel van paranoia, schuldgevoel en waanzin.
3. Castkeuzes :Welles maakt onconventionele castingkeuzes voor de hoofdrollen. Hij cast zichzelf als Macbeth en brengt zijn karakteristieke charisma en intensiteit in de rol. Jeannette Nolan speelt Lady Macbeth en wijkt af van de traditionele weergave van haar als een koude en meedogenloze manipulator. De castingkeuzes van Welles voegen diepte en complexiteit toe aan deze personages.
4. Gesproken commentaar :Welles gebruikt gesproken commentaar in de hele film. Dit vertelmiddel stelt hem in staat om uiteenzettingen te geven, de gedachten en innerlijke worstelingen van de personages over te brengen en een meer intieme en subjectieve vertelervaring te creëren.
5. Schotse accenten :Welles en verschillende andere acteurs gebruiken sterke Schotse accenten in hun uitvoeringen. Deze keuze heeft tot doel de culturele context van het originele stuk vast te leggen en het gevoel van authenticiteit te versterken.
6. Verkorte verhaallijn :Welles condenseert de originele Shakespeariaanse tekst, waarbij bepaalde scènes en karakters worden verwijderd of aanzienlijk ingekort. Door deze stroomlijning van de plot kan hij zich concentreren op de kernthema's en conflicten van het stuk.
7. Einde :Het einde van Welles' Macbeth kent aanzienlijke veranderingen. Terwijl het toneelstuk van Shakespeare eindigt met Macduff die Macbeth verslaat en koning wordt, wijkt de film van Welles af van deze resolutie. In plaats daarvan toont de slotscène hoe Macbeth zich overgeeft en een aangrijpende monoloog houdt waarin hij reflecteert op zijn daden.
Over het geheel genomen biedt Macbeth van Orson Welles een aparte interpretatie van de klassieke tragedie van Shakespeare. Door moderne elementen, expressionistische beelden en unieke castingkeuzes te integreren, creëert Welles een visueel en thematisch meeslepende film die een fris perspectief biedt op het tijdloze verhaal van ambitie, schuldgevoel en macht.