Het concept van opus proprium wordt vaak begrepen in relatie tot het idee van roeping, dat in religieuze zin verwijst naar de goddelijke roeping of uitnodiging voor een bepaalde staat of levensloop, zoals het huwelijk, het priesterschap of het kloosterleven. Opus proprium beperkt zich echter niet tot deze specifieke roepingen, maar heeft veeleer betrekking op de unieke roeping die ieder mens ontvangt om zijn leven trouw en verantwoordelijk te leiden, in overeenstemming met zijn gaven, talenten en omstandigheden.
In de breedste zin van het woord kan opus proprium worden opgevat als de unieke bijdrage die ieder mens moet leveren aan de wereld en aan de menselijke gemeenschap. Dit kan te maken hebben met specifieke rollen of beroepen, creatieve inspanningen, daden van dienstbaarheid, of eenvoudigweg de manier waarop iemand zijn leven leidt en met anderen omgaat. Men neemt aan dat de specifieke aard van iemands opus proprium wordt geopenbaard door onderscheidingsvermogen en reflectie, maar ook door gebed en dialoog met God of andere bronnen van wijsheid en leiding.
Het idee van opus proprium benadrukt de individuele verantwoordelijkheid en keuzevrijheid van elke persoon om zijn roeping te ontdekken en te vervullen, en benadrukt de unieke en onvervangbare rol die elke persoon speelt bij het bijdragen aan de groei, bloei en transformatie van de wereld.