Aan de ene kant drukt de zeevarende een diep gevoel van afkeer voor de zee uit. Hij beschrijft het als een ‘koude en wrede’ plek vol gevaar en ontberingen. Hij vertelt over de fysieke en emotionele tol die het leven op zee van hem heeft geëist, en hij spreekt zijn verlangen uit naar het land.
Aan de andere kant wordt de zeevarende ook door de zee aangetrokken op een manier die hij niet kan negeren. Hij beschrijft de zee als een plek van schoonheid en mysterie, en hij spreekt over het gevoel van vrijheid dat hij ervaart als hij zich op open water bevindt. Hij geeft ook uitdrukking aan zijn plichtsbesef jegens de zee, en hij voelt zich genoodzaakt ernaar terug te keren, ook al weet hij dat het moeilijk zal zijn.
Deze dualiteit komt tot uiting in de taal die de zeevarende gebruikt om de zee te beschrijven. Hij gebruikt woorden als ‘koud’, ‘wreed’ en ‘hard’ om de fysieke kenmerken van de zee te beschrijven, maar hij gebruikt ook woorden als ‘mooi’, ‘mysterieus’ en ‘vrij’ om de emotionele impact van de zee op hem te beschrijven. Deze taal weerspiegelt de complexe en tegenstrijdige gevoelens van de zeevarende over de zee.
Uiteindelijk wordt de afkeer van de zee van de zeevarende gecompenseerd door zijn liefde ervoor. Hij kan het niet laten om naar de zee getrokken te worden, ook al weet hij dat het hem pijn en ontberingen zal brengen. Dit komt omdat de zee voor de zeevarende meer is dan alleen een fysieke plek. Het is een symbool van zijn eigen reis door het leven, en het is een bron van zowel vreugde als pijn.