De vogel, ooit ‘bloeiend van leven’, ligt nu levenloos en zijn lied is voor altijd tot zwijgen gebracht. De spreker trekt parallellen tussen het lot van de vogel en de sterfelijkheid van alle levende wezens, inclusief mensen. Hij denkt na over de vergankelijkheid van het leven en het meedogenloze verstrijken van de tijd, die uiteindelijk een einde maakt aan het hele bestaan.
Het gedicht raakt ook aan het idee van de reis van de ziel na de dood. De spreker vraagt zich af of de geest van de vogel zijn toevlucht heeft gevonden in een rijk buiten de fysieke wereld. Hij stelt de aard van het bewustzijn en de mogelijkheid van een leven na de dood in vraag, waarbij hij zich afvraagt waar de ‘vonk van het bestaan’ van de vogel is gebleven.
In het hele gedicht gebruikt Hope levendige beelden en metaforische taal om de thema's dood en verlies over te brengen. Hij beschrijft de ondergang van de vogel als een ‘plotselinge, verschrikkelijke zaak’ en vergelijkt de vluchtige aard van het leven met ‘een vallend blad’. Het gedicht eindigt met een aangrijpende reflectie op de onvermijdelijkheid van de dood, die elk levend wezen te wachten staat, ongeacht hun schoonheid of betekenis.
In 'Death of a Bird' presenteert A.D. Hope een aangrijpende meditatie over de thema's sterfelijkheid, de vergankelijkheid van het leven en de mysteries rond de dood en het hiernamaals.