In het rijk van het grenzeloze blauw,
Waar golven de omhelzing van de hemel ontmoeten,
Er bestaat een symfonie van verwondering,
Een tijdloos lied van genade.
Oh, de zee, met haar eeuwige heerschappij,
Fluisterende geheimen terwijl het veegt,
Crasht tegen de rotsachtige kusten,
Een ritme dat voor altijd blijft bestaan.
In de diepten van azuurblauwe diepten,
Waar mysteries zich zachtjes verbergen,
Zeedieren dansen en zingen,
In een wereld waar dromen wonen.
De meeuwen huilen in harmonie,
Een koor dat boven je zweeft,
Hun vleugels volgen patronen in de lucht,
Een spektakel dat ons met ontzag achterlaat.
Oh, de zee, een doek van schoonheid,
Geschilderd door de gouden stralen van de zon,
Van de roze tint van de dageraad tot de gloed van de schemering,
Een adembenemend zicht dat verbaast.
Zeelieden vertrokken op hun dappere zoektochten,
Geleid door sterren die helder glanzen,
Grenzeloze horizon hun eeuwige metgezel,
De dromen najagen die voor altijd glanzen.
De zee, een toevluchtsoord voor de vermoeiden,
Een plek van troost en kalmte,
We vinden vrede in zijn zachte omhelzing,
Een toevluchtsoord voor de alarmen van het leven.
Oh, de zee, een kracht die vernedert,
Maar voedt en ondersteunt het tij van het leven,
Herinnert ons aan onze menselijke zwakheid,
Met nederigheid, zij aan zij.
Laten we dit waterige rijk koesteren,
En bescherm zijn schoonheid zo groots,
Want de zee is een geschenk, een ongekende schat,
Een symfonie die voor altijd zal standhouden.
Dus laten we luisteren naar zijn sireneroep,
En wees één met de zee,
Omarm de reis van het leven in de melodie van golven,
En laat zijn lied voor altijd zijn.