De teksten gebruiken meerdere poëtische en complexe woorden en beelden, waardoor luisteraars er talloze interpretaties in konden vinden. Sommige mensen vinden dat het lied een religieuze ondertoon heeft, omdat het spreekt over een jonge man die verdwaald is in een wereld die chaotisch en vol hypocrisie lijkt. De teksten vermelden een tijd van ‘verwarring’ en ‘desillusie’, die sommigen interpreteren als een verwijzing naar een spirituele crisis of reis. De regel "Waar ben je gebleven, Joe DiMaggio?" is ook geïnterpreteerd als een metafoor voor het verlies van religieus geloof of onschuld in het licht van de uitdagingen en verleidingen van de moderne samenleving.
Aan de andere kant beschouwen anderen het lied als een soort spottende of cynische kijk op religie, waarbij de regels verwijzen naar mevrouw Robinson als een ‘juweel’ dat ‘zo gemakkelijk te behagen is’ en ‘ze noemt me schat’, wat suggereert een speelse of onoprechte relatie. De verwijzing naar "pee-ka-boo" draagt bij aan deze ondeugende toon.
Uiteindelijk zijn de betekenis van mevrouw Robinson en de interpretatie van de religieuze aspecten ervan subjectief en kunnen ze van persoon tot persoon verschillen. De dubbelzinnige en symbolische tekst van het lied zorgt ervoor dat elke luisteraar er zijn eigen betekenis in kan vinden.