In een klein hoekje, waar de schaduwen kruipen,
Daar knielt een oude reparateur bij zijn vak.
Met zorgvuldige handen en geduld zal hij het houden
Het verleden vervaagt in een donkere waterval.
Hij kijkt naar de littekens en het vervagende kant,
Elk versleten overblijfsel van herinneringen uit het verleden.
Met liefdevolle aanraking brengt hij warmte en gratie terug,
Herstellen van de tijd en het weer die zich hebben verzameld.
Geen taak te klein, geen detail ongedaan gelaten,
Hij blaast nieuw leven in de dingen die we vasthouden.
Met zachte zorg, zoals zacht gesponnen zonlicht,
Hij laat het verleden weer nieuw aanvoelen, zo brutaal.
En terwijl hij werkt, zullen de verhalen die hij zal delen,
Van de geschiedenis, van de liefde, van de glans van het lachen.
Zijn stem, een verzachtende balsem, zal zijn strik werpen,
Verhalen weven over vervlogen tijden, als een zijden droom.
Dus, in de stilte van zijn verborgen hoekje,
De oude reparateur repareert niet alleen de stof.
Hij weeft het tapijt van het unieke boek van het leven,
Het herstel van de vreugde voor degenen die hen beiden kenden.
Dus laten we deze ambachtsman van de tijd eren,
Wiens vaardigheid behoudt wat anderen zouden weggooien.
Want in zijn vak vinden we een glinstering, een klokkenspel,
Dat brengt het verleden tot leven, met hart en ziel.