Het gedicht vergelijkt de maan met een gouden kin van China. De dichter vertelt hoe hij op een mooie avond de maan bewonderde, en hij zegt dat de maan er net zo uitzag als een gouden kin van China, alleen was hij veel mooier. Vervolgens beschrijft de dichter de schoonheid van de maan, en hij zegt dat deze een perfect voorbeeld was van Gods handwerk.
Het gedicht eindigt met de dichter die nadenkt over de schoonheid van de maan en hoe deze hem herinnert aan de schoonheid van Gods schepping. Hij zegt dat de maan een symbool is van hoop op de schoonheid die uit de duisternis kan voortkomen, en hij zegt dat we, net als de maan, hoop kunnen vinden in de duisternis van ons leven.