* * *
In het land van levendige tinten,
Waar zonsondergangen de lucht blauw kleuren,
Er ligt een verhaal over de omhelzing van de liefde,
Met diepten die de tijd nooit kan traceren.
Oh, Afrika, je grond zo rijk,
Doordrenkt van verhalen, brutaal en levendig,
Je hartslag echoot door mijn ziel,
Een symfonie van onvertelde verhalen.
Te midden van het ritme van je drum,
Ik vond mezelf, alle liefde werd,
Te diep, te vurig was de vlam,
Een passie die ik niet kon temmen.
Ik stortte mijn hart in jouw handen,
Onwetend van het verborgen zand van de liefde,
Het leek zo puur, een liefde zo waar,
Maar er lagen schaduwen op de loer, die ik niet kon zien.
Want in jouw ogen zag ik een glans,
Een flikkering van een verre droom,
Een zoektocht naar iets dat nog moet zijn,
Een visioen dat ik niet kon voorzien.
Oh, Afrika, je geest wild,
Je liet me verlangend en verleid achter,
Ik heb alles gegeven, zonder terughoudendheid,
Maar heb ik het echt begrepen?
Nu, staande aan de oevers van twijfel,
Met gebroken vleugels boog mijn geest,
Ik vraag me af, heb ik te veel gegeven,
Of was liefde zo ruw bedoeld?
Oh, Afrika, ik hoor je roep,
Je hartslag galmt nog steeds door mij heen,
Maar littekens blijven, een zachte pijn,
Een verhaal over liefde dat ik durfde te breken.
Door tranen die reinigen, vind ik verlossing,
En herinneringen die bitterzoete vrede brengen,
Voor de lessen van de liefde, ook al zijn ze moeilijk te verdragen,
Heb mij vrijgemaakt, om te genezen en te herstellen.
Dus voor alle harten die durven lief te hebben,
Met hevige hartstocht en vleugels erboven,
Pas op voor het zand dat liefde kan verbergen,
Want de diepte van ware liefde mag niet worden ontkend.