Daarom zijn onze twee zielen, die één zijn,
Ook al moet ik gaan, volhard nog niet
Een breuk, maar een uitbreiding,
Als goud tot luchtige dunheid.
Als ze twee zijn, zijn ze ook twee
Zoals stijve tweelingkompassen twee zijn;
Uw ziel, de vaste voet, maakt geen show
Bewegen, maar doen, als de ander dat doet.
En hoewel de jouwe in het midden zit,
Maar als mijn andere verre zwerft,
Je krijgt dan meer bewegingsvrijheid.
Daarom de liefde die u verschuldigd bent
Leer het je als ik ga logeren
En laat zulke tranen en zuchten achter als deze,
Dat mag ook, wat niet van u is.
In de context van deze strofe verwijzen tranenvloeden en zuchtstormen naar buitensporige uitingen van emoties, zoals oncontroleerbaar huilen en zwaar zuchten, die vaak worden geassocieerd met rouw en scheiding. De spreker dringt er bij zijn geliefde op aan zich niet over te geven aan zulke emotionele ontboezemingen, omdat ze niet echt van haar zijn, maar eerder een weerspiegeling zijn van haar gehechtheid aan hem. Door haar te vragen deze emotionele uitingen achter zich te laten, benadrukt de spreker de behoefte aan kracht, veerkracht en acceptatie in het licht van de scheiding.