>In een grot van metaal dwaalde ooit een konijn af,
Een fabriek van messen waar metalen messen speelden,
Met tandwielen en met tandwielen en een verschrikkelijk geluid,
Het konijn sprong erin en keek rondom.
Ze kauwden en scheurden, ze verminkten en vermalen,
Zijn oren, zijn staart en zijn snorharen werden gevonden
In stukken door die koude metalen afgrond,
Het arme konijn was verdwaald in de diepten van deze puinhoop.
Maar toen kwam er een klein wonder uit het wrak tevoorschijn:
Het hart van het konijn klopte nog steeds vanuit zijn nek,
Een vonk van leven klampte zich vast aan zijn gehavende vorm,
Een symbool van hoop te midden van de storm.
Ze namen hem mee, die machines van macht,
Naar een ziekenhuiskamer, waar hij de nacht zou doorbrengen,
Er werd verband om hem heen gewikkeld, en verpleegsters verzorgden hem,
Terwijl hij daar lag, herstelde zijn kracht langzaam.
Dagen werden weken, het konijn werd sterk,
Zijn vacht kwam terug en hij zong zijn eigen lied,
Een overlevende van messen en industriële conflicten,
Een bewijs van de kracht van het leven.
Moraal van het gedicht:
Geef nooit de hoop op, hoe nijpend de situatie ook lijkt. Zelfs ondanks de overweldigende overmacht is er altijd een kans op overleving en vernieuwing.