Dit gedicht is een kort, sfeervol stukje over de komst van de nacht in een stad. Het begint met een beschrijving van de stad in de schemering, met zijn "hoge gebouwen" en "drukke straten". Het gedicht gaat vervolgens verder met het beschrijven van de geleidelijke komst van de duisternis, waarbij de straatverlichting aangaat en de lucht "zwart" wordt. Het gedicht eindigt met een gevoel van eenzaamheid en leegte, waarbij de stad "stil" en "stil" is.
De beeldtaal van het gedicht is krachtig en suggestief, en geeft het gevoel weer van alleen zijn in een stad 's nachts. De ‘hoge gebouwen’ en ‘drukke straten’ suggereren een gevoel van stedelijke claustrofobie, terwijl de naderende duisternis en de verstilde, stille sfeer een gevoel van mysterie en onheilspellend gevoel creëren. Het gedicht heeft ook een gevoel van eenzaamheid en isolatie, waarbij de spreker zich alleen voelt en losgekoppeld van de rest van de wereld.
Over het geheel genomen is dit een krachtig en sfeervol gedicht over de komst van de nacht in een stad. Het geeft het gevoel weer alleen te zijn op een drukke plek, en het brengt een gevoel van mysterie en onheilspellend gevoel over.