Het gedicht viert de liefdesband tussen de spreker, een jonge jongen genaamd Vikram, en zijn zus Aradhana.
Vikram haalt herinneringen op aan hun jeugd, toen ze samen speelden, verhalen en geheimen deelden en elkaar oprechte steun en aanmoediging boden.
Naarmate ze echter ouder worden, vertrekt Vikram om zijn opleiding voort te zetten, en de fysieke afstand en de tijd uit elkaar beginnen hun band onder druk te zetten.
Vikrams afwezigheid leidt tot een gevoel van verlangen en nostalgie, en hij mist de aanwezigheid van zijn zus en de troost die ze vroeger in zijn leven bracht enorm.
Tijdens Raksha Bandhan, een festival dat de liefde en bescherming tussen broers en zussen symboliseert, schrijft Vikram een brief aan Aradhana waarin hij zijn emoties en gedachten uitdrukt.
In de brief bekent hij dat, ook al is hij fysiek ver van haar verwijderd, ze hem nauw aan het hart blijft en dat haar aanwezigheid en liefde altijd een bron van kracht voor hem zijn.
Hij reflecteert op de bijzondere herinneringen en ervaringen die zij als kinderen deelden en erkent dat hun band niet alleen gebonden is aan fysieke nabijheid.
Het gedicht benadrukt dat liefde tijd, ruimte en fysieke scheiding overstijgt, en dat de liefde tussen Vikram en Aradhana ondanks hun afstand onwrikbaar blijft.