> Toen ik de geleerde astronoom hoorde,
> Toen de bewijzen, de cijfers, in kolommen voor mij stonden,
> Toen mij de grafieken en diagrammen werden getoond, om ze op te tellen, te delen en te meten,
> Toen ik zat, hoorde ik de astronoom waar hij een lezing gaf met veel applaus in de collegezaal:
> Hoe snel werd ik onverklaarbaar moe en ziek,
>Tot ik opstond en naar buiten zweefde, dwaalde ik alleen af,
> In de mystieke vochtige nachtlucht, en van tijd tot tijd,
> Keek in volmaakte stilte naar de sterren.
In deze regels woont de spreker aanvankelijk een lezing bij die wordt gegeven door een astronoom, waar hem wetenschappelijke kennis, bewijzen, cijfers en diagrammen worden gepresenteerd. Maar in plaats van zich verlicht of onder de indruk te voelen, wordt hij plotseling 'moe en ziek', wat wijst op een groeiende ontevredenheid over de beperkingen van rationele en wetenschappelijke verklaringen.
Bijgevolg kiest de spreker ervoor de collegezaal te verlaten en zich naar buiten te begeven, de 'mystieke vochtige nachtlucht' in. Dit vertrek kan worden geïnterpreteerd als een afwijzing van puur intellectueel en abstract begrip ten gunste van directe, persoonlijke ervaring en verbinding met de natuurlijke wereld. Door in ‘volmaakte stilte’ naar de sterren te staren, lijkt de spreker een dieper gevoel van verwondering en mysterie in het universum te ontdekken dan wat de lezing van de astronoom bood.
Daarom portretteert het gedicht, in plaats van specifiek een geografische locatie te vermelden waar de spreker naartoe gaat, een transformatieve verschuiving in de gemoedstoestand en betrokkenheid van de spreker bij de wereld door de overgang van een afgesloten collegezaal naar de open nachtelijke hemel.