In de omhelzing van de aarde veranderen rotsen voor altijd,
Door een cyclus die geen einde kent.
Uit de laaiende hitte komen ze eerst tevoorschijn,
Terwijl magma opstijgt, fel en ongetemd.
Terwijl afkoelende lava het land opeist,
Stollingsgesteenten nemen hun standpunt in,
Met kristallijne patronen, krachtig en groots.
Wees getuige van de vulkanische macht van de aarde.
Maar de aanraking van water, een beeldhouwer in de tijd,
Snijdt canyons diep uit en verslijt ze,
Verweerde fragmenten tuimelen, korrel voor korrel,
Om nieuwe sedimenten te vormen, laag voor laag.
Te midden van het gewicht van eeuwen geleden,
Deze sedimenten compacteren en groeien dicht;
Metamorfe gesteenten, eindelijk herboren,
Met kleurenverschuiving en zeldzame texturen.
En dan de meedogenloze roep van de hitte
Wenkt de cyclus om opnieuw te beginnen.
Diep onder de vurige hal van de aarde,
Rotsen smelten en stijgen, het begin van hun reis.
Opnieuw stollend herhaalt hun dans,
In een ritmische stroom die nooit vervaagt.
De rockcyclus draait, de symfonie is voltooid,
Een bewijs van het enorme ontwerp van de tijd.
Onder onze voeten en overal om ons heen,
Het verhaal van rotsen is eindeloos diepgaand,
Ze leren ons over de eeuwige ronde van de aarde,
Terwijl ze hun verhalen vertellen, door middel van onnoemelijke cycli.