Er leefde eens een leraar genaamd Grumps.
Met een frons stevig op haar gezicht gegraveerd,
Ze regeerde het klaslokaal met haar ijzeren kist.
Haar stem klonk als donder en bliksem,
Terwijl ze met fonkelende ogen door de kamer liep.
Studenten beefden bij het zien,
Want Grumps sprak nooit goed over de dingen.
Ochtendvergaderingen gevuld met angst,
Terwijl de knorrige leraar in plaats daarvan het nieuws las.
De regels waren streng en de straffen streng,
Want in de klas van Grumps kon geen vreugde ontstaan.
Lessen sleepten zich voort als eindeloze klusjes,
Met geeuwen en zuchten en veel verveling.
Verbeelding was niet toegestaan,
Want in de wereld van Grumps waren alle dromen verboden.
Op een dag arriveerde er een nieuwe jongen met een grijns,
Vastbesloten om zijn geest binnen te laten schijnen.
Hij krabbelde en lachte, de norm tartend,
Een zonnestraaltje in de storm brengen.
De chagrijnige lerares deed haar best,
Om de pittige zoektocht van de jongen te temperen.
Maar hij weigerde zich te laten neerleggen,
Het verspreiden van gelach en vreugde overal om zich heen.
Studenten begonnen mee te doen met het plezier,
Terwijl de strenge façade van de leraar ongedaan werd gemaakt.
Opnieuw klonk er gelach in de klas,
Vervang de fronsen door een glimlach, amen!
En zo kwam er een einde aan het bewind van de knorrige leraar.
Terwijl de lachmicrobe als een trend door de school raasde.
Grumps besefte de schoonheid van vreugde en vrolijkheid,
En werd een geliefde leraar, die vanaf de geboorte een glimlach op zijn gezicht bracht.