Vroeger, toen er nog maar weinig kanalen waren,
En de schermen waren klein en zwak,
Er stond een TV, een relikwie waar,
Met een grimmig visioen.
De kleuren waren gedempt, het beeld was korrelig,
De duidelijkheid ging vaak verloren,
Maar we zaten te kijken, onze ogen zo ongetraind,
Ik omarm elke pixel die oversteekt.
De vreugde die het bracht, hoewel beperkt in zicht,
Was puur en trouw tot in de kern,
Want wat er het meest toe deed was het gevoel vanbinnen,
Terwijl gezinnen samenkwamen om te verkennen.
We lachten en we huilden, terwijl personages tot leven kwamen,
Op dat scherm met zijn vervaagde tint,
En herinneringen werden gemaakt, oh zo levendig en helder,
In de warmte van dat nostalgische uitzicht.
Dus op jou, lieve TV van weleer,
Met je ontvangst zo zwak,
Want ook al was je zicht misschien slecht,
Je bracht ons momenten die we altijd zullen koesteren.
In dit tijdperk van HD en streaming in overvloed,
We zijn misschien naar nieuwe hoogten gegaan,
Maar we zullen nooit de vreugde vergeten die je gaf,
En de verhalen die je in ons leven bracht.