1. Jeugd en leeftijd: Het gedicht plaatst de beelden van jeugd en leeftijd naast elkaar. De spreker, die zich in de latere levensfasen bevindt, drukt zijn wens uit om te ontsnappen aan de beperkingen van het fysieke ouder worden en een hernieuwde vitaliteit en creativiteit te ervaren. Deze nevenschikking benadrukt de dichotomie tussen het vergankelijke karakter van de jeugd en de blijvende essentie van kunst.
2. Byzantium en Ierland: Yeats contrasteert de bruisende stad Byzantium, met zijn rijke culturele erfgoed en artistieke pracht, met het relatief rustieke en landelijke landschap van Ierland. Deze nevenschikking dient om het verlangen van de spreker naar een meer stimulerende en esthetisch aantrekkelijke omgeving te benadrukken.
3. Leven en dood: Door het hele gedicht heen worstelt de spreker met de thema's leven, dood en transcendentie. Hij plaatst beelden van verval en sterfelijkheid naast visioenen van onsterfelijkheid en artistieke wedergeboorte. Dit contrast onderstreept de strijd van de spreker tussen zijn fysieke achteruitgang en zijn verlangen naar een blijvende erfenis door middel van kunst.
4. Klassieke kunst en moderne beschaving: Yeats trekt parallellen tussen de blijvende schoonheid en wijsheid van de klassieke kunst en de vluchtige, oppervlakkige aspecten van de moderne beschaving. De combinatie van deze elementen nodigt lezers uit om na te denken over de waarde en betekenis van kunst in het licht van temporele veranderingen.
5. Sensualiteit en spiritualiteit: Het gedicht plaatst sensuele beelden, zoals de ‘koepel van veelkleurig glas’ en het ‘gouden mozaïek’, naast spirituele symboliek en religieuze toespelingen. Dit contrast benadrukt de poging van de spreker om een harmonieus evenwicht te vinden tussen aardse genoegens en spirituele vervulling.
Door deze contrasterende elementen naast elkaar te plaatsen, creëert Yeats een dynamisch en gelaagd gedicht dat thema's als sterfelijkheid, transcendentie, kunst en de menselijke zoektocht naar betekenis en vervulling onderzoekt.