1. Satyagraha (Truth Force): Dit is de hoeksteen van de filosofie en praktijk van Gandhi. Het gaat om geweldloze weerstand tegen onrecht, opkomen voor waarheid en gerechtigheid zonder toevlucht te nemen tot geweld. Dit betrokken:
* Burgerlijke ongehoorzaamheid: Weigering om onrechtvaardige wetten te gehoorzamen, zoals de Salt Satyagraha, waar Indianen de Britse zoutbelasting tartten door hun eigen zout te maken.
* Niet-samenwerking: Boycotten van Britse goederen en instellingen, zoals weigeren Britse stoffen te kopen, overheidsscholen naar de overheidsscholen te kopen of deel te nemen aan verkiezingen.
* vasten: Gandhi gebruikte vasten als een vorm van zelf-zuivering en om aan te dringen op politieke verandering, zoals te zien in zijn vasten voor hindoe-moslimeenheid en tegen onaanraakbaarheid.
2. Ahimsa (geweldloosheid): Gandhi geloofde in de inherente goedheid van alle wezens en de kracht van liefde en mededogen. Dit principe was diep geworteld in zijn overtuigingen van hindoe en Jain. Hij benadrukte:
* Liefde voor de onderdrukker: Gandhi geloofde in het liefhebben van de onderdrukker en het tonen van vriendelijkheid, zelfs terwijl ze zich verzetten tegen hun onderdrukking.
* Zelfvoorziening: Hij was bereid pijn te doorstaan en zichzelf te lijden, in plaats van het aan anderen te toebrengen. Hij werd vaak geslagen en gevangengezet voor zijn acties.
3. Waarheid en gerechtigheid: Gandhi benadrukte het belang van waarheid en gerechtigheid in zijn strijd. Hij geloofde dat deze principes essentieel waren voor een rechtvaardige en vreedzame samenleving.
4. Massmobilisatie: Gandhi was een meester in het mobiliseren van de massa. Hij gebruikte openbare vergaderingen, toespraken en marsen om het bewustzijn te vergroten over het onrecht van de Britse overheersing en mensen te inspireren om actie te ondernemen.
5. Satyagraha Ashrams: Gandhi richtte Satyagraha Ashrams op, waar hij volgers trainde in de principes van niet-gewelddadige weerstand. Deze ashrams dienden als centra voor leren en activisme.
6. Public Appeals: Gandhi schreef uitgebreid en vaak gebruikte publieke oproepen, brieven en artikelen om een breder publiek te bereiken en internationale steun op te bouwen voor de Indiase onafhankelijkheidsbeweging.
Het is belangrijk op te merken dat de methoden van Gandhi niet altijd universeel werden geaccepteerd binnen de Indiase onafhankelijkheidsbeweging. Sommigen pleitten voor meer radicale en gewelddadige benaderingen, terwijl anderen zijn effectiviteit in twijfel trokken. Zijn niet-aflatende toewijding aan geweldloosheid en zijn vermogen om miljoenen te inspireren droeg echter aanzienlijk bij aan de uiteindelijke onafhankelijkheid van India.