Noten die vreemd zijn aan de tonaliteit kunnen worden gebruikt om spanning of interesse aan een muziekstuk toe te voegen. Ze kunnen ook worden gebruikt om een gevoel van dissonantie of instabiliteit te creëren. In sommige gevallen kunnen noten die vreemd zijn aan de tonaliteit zelfs worden gebruikt om een gevoel voor humor of ironie te creëren.
Het gebruik van noten die vreemd zijn aan de tonaliteit is een veel voorkomende techniek in jazz, blues en andere vormen van geïmproviseerde muziek. Het wordt ook gebruikt in sommige klassieke muziek, vooral in de muziek van de 20e eeuw.
Hier zijn enkele voorbeelden van noten die vreemd zijn aan de tonaliteit in populaire muziek:
* Het nummer "Imagine" van John Lennon is in de toonsoort C majeur. De noot F# wordt gebruikt als een noot die vreemd is aan de tonaliteit in het refrein, waardoor een gevoel van spanning en verlangen ontstaat.
* Het nummer "Strawberry Fields Forever" van The Beatles is in de toonsoort B majeur. De noten A# en D# worden in het couplet gebruikt als noten die vreemd zijn aan de tonaliteit, waardoor een gevoel van onbehagen en onzekerheid ontstaat.
* Het nummer "Bohemian Rhapsody" van Queen is in de toonsoort Bes majeur. De noot F wordt gebruikt als een noot die vreemd is aan de tonaliteit in de brug, waardoor een gevoel van drama en opwinding ontstaat.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden van hoe noten die vreemd zijn aan de tonaliteit in muziek kunnen worden gebruikt. Bij zorgvuldig gebruik kunnen deze noten veel interesse en diepte aan een muziekstuk toevoegen.