Gehucht: ‘Spreek de toespraak uit, bid ik je, zoals ik die tegen je uitspreek, struikelend op de tong; maar als je het uitspreekt, zoals veel van je spelers doen, had ik net zo lief dat de stadsomroeper mijn tekst uitsprak. de lucht te veel met je hand, dus, maar gebruik alles voorzichtig; in de stroom, de storm en, zoals ik mag zeggen, de wervelwind van je hartstocht, moet je een matigheid verwerven en verwekken die het zachtheid kan geven. het beledigt mij de ziel zou een robuuste, met een pruik bedekte kerel een hartstocht aan flarden, aan flarden horen scheuren, de oren van de grondbewoners splijten, die voor het grootste deel tot niets anders in staat zijn dan onverklaarbare stomme shows en lawaai kerel geslagen voor het overtreden van Termagant. Het overtreft Herodes.
In deze regels geeft Hamlet instructies aan de acteurs die een toneelstuk binnen het stuk zullen spelen. Hij spoort hen aan om hun tekst op natuurlijke wijze uit te spreken, zonder overdreven gebaren of overacteren. Hij wil dat ze de algemene neiging om te schreeuwen of te tieren tijdens gepassioneerde toespraken vermijden, en in plaats daarvan een gevoel van controle en gematigdheid behouden.
Hamlet gebruikt verschillende metaforen om zijn bedoelingen over te brengen. Hij vergelijkt de prestaties van de acteur met een ‘wervelwind’ of ‘torrent’, maar hij benadrukt de noodzaak van ‘matigheid’ en ‘zachtheid’ om te voorkomen dat hij overboord gaat. Hij noemt ook 'de grondbewoners', de gewone mensen die op de goedkoopste stoelen in het theater zitten. Hamlet suggereert dat deze toeschouwers niet geïnteresseerd zijn in subtiel spel of verfijnd taalgebruik, maar alleen overdreven gebaren en harde geluiden kunnen waarderen.
Door dit advies te geven onthult Hamlet zijn eigen esthetische voorkeuren en zijn begrip van het vak van acteur. Hij waardeert naturalisme, terughoudendheid en een evenwicht tussen passie en controle in theatervoorstellingen.