Vanwege haar daad van ongehoorzaamheid veroordeelt Creon Antigone tot levend begraven in een afgesloten grot. Ondanks pogingen van Haemon, de zoon van Creon en de verloofde van Antigone, om haar te redden, weigert ze zich te laten beïnvloeden en accepteert ze haar lot.
Naarmate het stuk zich ontvouwt, wordt de catastrofe steeds intenser. Haemon, verwoest door het lot van Antigone, maakt een einde aan zijn leven in de grot waar ze wordt begraven. Als Eurydice, de vrouw van Creon en de moeder van Haemon, hoort van de dood van zijn zoon, neemt hij ook haar leven, overmand door verdriet en wanhoop.
De cumulatieve impact van deze sterfgevallen brengt diep verdriet en spijt over Creon. Creon erkent zijn tragische beoordelingsfout en de gevolgen die dit heeft gehad en moet worstelen met de catastrofale nasleep van zijn besluit. De conclusie van het stuk dient als een aangrijpende reflectie op de verschrikkelijke gevolgen van hoogmoed, onbuigzame trots en de grote kosten van het trotseren van natuurwetten en familiebanden.