Aanvankelijk is Horatio sceptisch:
* In Act I, Scene II, geeft Horatio twijfel uit over de gezond verstand van Hamlet. Hij ziet de melancholie van Hamlet en gelooft dat het te wijten is aan de recente dood van zijn vader. Hij zegt:"Hij lijkt al zijn vrolijkheid te hebben verloren. Want ik heb hem in het hof van Denemarken gezien en hij zag eruit als de onschuldige bloem, maar de meest fout."
* Horatio probeert zelfs met Hamlet te redeneren, in de overtuiging dat zijn verdriet buitensporig is.
Horatio raakt echter steeds meer overtuigd van de waanzin van Hamlet:
* Naarmate het stuk vordert, is Horatio getuige van het grillige gedrag van Hamlet, inclusief zijn vreemde interacties met Ophelia, zijn soliloquies en zijn gewelddadige acties.
* Horatio observeert Hamlet's 'antieke dispositie', wat een berekende pretentie van waanzin is. Hij realiseert zich dat Hamlet niet alleen maar treurt, maar opzettelijk waanzin veinzen om zijn eigen doeleinden te bereiken.
Horatio begrijpt uiteindelijk de ware motieven van Hamlet:
* Tegen het einde van het stuk begrijpt Horatio volledig Hamlet's gevoerde waanzin en zijn plot voor wraak. Hij fungeert als de vertrouweling van Hamlet, helpt hem in zijn plan en is zelfs getuige van de laatste confrontatie met Claudius.
Daarom verandert Horatio's perceptie van Hamlet's waanzin tijdens het spel. Aanvankelijk sceptisch gaat hij uiteindelijk de opzettelijke pretentie van Hamlet begrijpen, waardoor het strategische gebruik van waanzin wordt erkend om zijn wraak te bereiken.