Willy Loman:
- "Jezus, Maria en Jozef!" (Uitroep van verbazing of frustratie)
- "Ik moet wat zaadjes halen. Ik ga wat bloemen planten. Je weet wel, een kleine tuin achterin... Gewoon een kleine tuin achterin." (Informele en gemoedelijke toon)
- "Luister nu, jongen! Dit is jouw leven, en het is belangrijk om de leiding erover te nemen. Dus begin voor jezelf na te denken en uit te zoeken wat je echt met je tijd wilt doen." (Informeel en direct advies)
Biff Loman:
- "Goh, papa, ik weet het niet." (Informele uiting van onzekerheid)
- "Weet je, papa, ik dacht altijd dat ik een succes zou worden, net als jij. Maar nu begin ik te denken dat dat misschien niet zo zal zijn." (Casual en reflecterende toon)
Blije Loman:
- "Jazeker! Ik moet op mijn wagen stappen. Ik moet nu gaan." (Informeel afscheid)
Linda Loman:
- "Willy, lieverd, probeer alsjeblieft te kalmeren. Haal diep adem en ontspan." (Informele en geruststellende toon)
Door omgangstaal in de dialoog op te nemen, creëert Miller een gevoel van herkenbaarheid en vertrouwdheid voor het publiek. Het zorgt ervoor dat de personages zich meer echte mensen voelen met verschillende persoonlijkheden en alledaagse spraakpatronen, in plaats van overdreven formele of kunstmatige figuren. Het gebruik van omgangstaal voegt ook authenticiteit toe aan de verkenning door de toneelschrijver van de thema's en worstelingen waarmee de familie Loman wordt geconfronteerd, waardoor het stuk boeiender en geloofwaardiger wordt voor het publiek.