Zijn autoriteit uitdagen: Antigone's verzet tegen Creons edict om haar broer, Polyneices, niet te begraven, wordt door Creon gezien als een directe uitdaging voor zijn gezag en macht als heerser van Thebe. Hij beschouwt haar acties als een ondermijning van zijn mannelijke rol als beslisser en handhaver van de wet. Creon is van mening dat als hij Antigone ongestraft laat, dit zijn positie zal verzwakken en hem zwak en besluiteloos zal doen lijken in de ogen van zijn onderdanen.
Zijn oordeel in twijfel trekken: Creons besluit om de begrafenis van Polyneices te verbieden is gebaseerd op zijn overtuiging dat de belangen van de staat zwaarder moeten wegen dan persoonlijke of familiale banden. Antigone's weigering om zich aan deze beslissing te houden houdt in dat zij gelooft dat haar waarden en oordeel superieur zijn aan de zijne, wat hij interpreteert als een vraagteken bij zijn wijsheid en competentie als leider. Deze waargenomen uitdaging van zijn oordeel voedt Creons vastberadenheid om Antigone te straffen en zijn dominantie te laten gelden.
Genderrollen en machtsdynamiek: In de oude Griekse samenleving was mannelijkheid nauw verbonden met kracht, macht en controle. Creons status als mannelijke heerser wordt bedreigd door Antigones vertoon van moed, vastberadenheid en onafhankelijkheid. Haar bereidheid om tegen hem op te komen en haar leven te riskeren voor haar overtuigingen daagt de traditionele genderrollen en de patriarchale orde uit die Creon vertegenwoordigt. Deze waargenomen ondermijning van gendernormen voegt een nieuwe dimensie toe aan het conflict, waardoor het niet alleen een botsing van wil wordt, maar ook van machtsdynamiek en sociale verwachtingen.
Emotionele reactie: Creons perceptie van Antigone als een bedreiging roept ook een emotionele reactie bij hem op. Hij voelt zich persoonlijk gekleineerd en niet gerespecteerd door haar daden, wat ertoe leidt dat hij reageert met woede en een verlangen om zijn dominantie over haar te laten gelden. Het conflict tussen hen wordt zeer persoonlijk, waardoor de intensiteit van hun confrontatie escaleert en het voor beide partijen moeilijker wordt om een compromis of oplossing te vinden.
Over het geheel genomen verergert Creons visie op Antigone als een bedreiging voor zijn mannelijkheid het conflict tussen hen, waardoor lagen van machtsdynamiek, sociale verwachtingen en emotionele reacties worden toegevoegd aan hun toch al gespannen relatie. Het verhoogt de inzet van hun confrontatie en draagt bij aan de tragische uitkomst van het stuk.